Vol trots leidt vrijwilligster Helma mij rond op kinderboerderij de Klepperhoeve.
Ik was er sinds de kinderen klein waren niet meer geweest en zag met bewondering dat er veel bijgebouwd is: een kas, een grote volière, een moestuin. De grote stal is nog steeds het hart van de boerderij.
Deze vrijdagmiddag zijn er zeker 6 jongeren tussen de 10 en de 18 jaar aan het werk. Rosa en 2 collega’s borstelen de pony’s en krabben de hoeven uit. Dat is nog niet zo makkelijk: een van de pony’s vertikte het om z’n been op te tillen. Rosa is duidelijk ervaren en doet geroutineerd voor hoe je het been vast moet pakken.
Na een pauze met wat lekkers is het tijd voor het voeren van de geiten: hier laat Samantha, in het dagelijks leven studente aan de Roosevelt Academy zien hoe je dit handig voor elkaar krijgt: ze werkt hier 1x in de week en geniet van het fysiek bezig zijn: een mooi contrast met het studeren!
Helma is met haar collega’s al jaren betrokken bij deze mooie plek. Voor Helma voelt het als een familie naast haar eigen familie, vertelt ze.
De volwassen vrijwilligers blijven over het algemeen jarenlang betrokken. Op dit moment is er wel een vacature. Bij de jongeren is er een wachtlijst voor het vrijwilligerswerk, maar hier is het verloop dan ook groter door studie of verhuizing.
Eef, de bevlogen voorzitter van de Klepperhoeve bedenkt steeds weer een nieuwe activiteit: nu zijn er soepmiddagen gestart voor mensen in de buurt, die graag wat gezelligheid willen.
Helma gaat iedere week met een paar konijnen, een parkiet en een gerbil naar een van de verpleeghuizen in de buurt. Mijn collega Tineke ontmoet haar een paar weken later in Scheldehof, onderdeel van WVO Zorg en Zorgstroom.
Voor de bewoners wordt ook wel gesproken van de Stadsboerderij, omdat de dieren zeker niet alleen leuk zijn voor kinderen. Zo vertelt Helma over een vrouw in een van de huizen die altijd wat apart op bed lag in de woonkamer, omdat zij zo vaak boos was op de verzorgenden en medebewoners.
Zij kreeg een konijn op haar bed, dat later dankbaar de naam ‘therapiekonijn’ kreeg: een heel rustig diertje, dat nooit bijt of krabt. En hoe bijzonder: de vrouw lag daar heel rustig met het konijntje en behandelde het heel teder. De verzorgenden waren verbaasd over de verandering in haar gedrag: zo mooi om te zien hoe deze vrouw tot rust kwam door het contact met het dier.
Voor sommige bewoners is het ook best wat spannend om een dier te aaien. Maar met wat geduld weet Helma altijd een leuk contact te laten ontstaan tussen mens en dier.
Tekst: Marja van Noort
Foto 1: Helma met een bewoonster van Scheldehof en gerbil (door Tineke Boer)
Foto 2: Samantha (door Marja van Noort Fotografie)
Marja en Tineke zijn als vrijwilligers actief bij Vrijwilligerscentrale Samen Vrijwillig (Vizita)
